Review: Watch Dogs

What the hack?!

Miljoenen eBay-klanten wiens geld online buit gemaakt wordt, de Engels prinses Kate Middleton die zo’n 155 keer gehackt wordt of de Amerikaanse overheid die overal meekijkt en –luistert. Sla de krant open, en ergens staat wel een bericht over het bespieden van derden. En dus komen de knappe koppen van Ubisoft met Watch Dogs, over – jawel – hacken.

Eerlijk is eerlijk, het is niet zo dat ze na deze recente berichten wakker geschrokken zijn en dachten: shit, we moeten een hackinggame maken. Het spel werd al in 2012 op de E3 gepresenteerd en sindsdien liep bij de gamewereld massaal het speeksel in volle slierten uit de mond. Een hype was geboren en de pre-orders stroomden binnen. Toch moest iedereen even slikken toen bekend werd dat Watch Dogs met een half jaar werd uitgesteld, om zo een betere game te kunnen afleveren. En dat was behoorlijk zuur.

Maar hey, Watch Dogs ligt nu in de winkels! En dat schrijven we inderdaad met een uitroepteken. In de game speel je de wraaklustige Aiden Pearce. Iemand die alles kan hacken wat maar te bedenken valt. En dat allemaal omdat Chicago, waar deze open-wereld-game- zich afspeelt, in de toekomst draait op het besturingssysteem CtOS. Stoplichten, de metro, mobiele telefoon… eigenlijk alles waar elektriciteit bij komt kijken en in verbinding staat met het CtOS-beheersysteem, valt te hacken. En dat is een boel.

Aidens kwaliteit om te hacken met z’n uberstrakke smartphone komt lekker van pas bij de hoofdverhaallijn, de vele side-missions of als je gewoon lekker door de Watch Dogs-wereld aan het struinen bent. Stel je bijvoorbeeld een missie voor waarin Aiden in een gebouw zit vol agenten die naar je op zoek zijn. Door het lichtnet te hacken (en daarmee uit te schakelen) zet je de blauwpetten met 1-0 achter, en kan je makkelijk in het donker ontsnappen. Daar blijft het niet bij, want als de politie op volle sterkte achter je aankomt, kan je je hackingskills tijdens een auto-achtervolging weer inzetten door bijvoorbeeld de stoplichten te saboteren. Gevolg: chaos op de weg en je kan makkelijk wegkomen.

Een belangrijk ander oordeel van de game is dat Aiden van iedereen die rondloopt in Chicago kan zien wie het is, wat die persoon per maand verdient en wat zijn of haar verhaal is. En natuurlijk kan je ook de telefoontjes aftappen van de mensen op straat. Dit geeft deze game een levendig gevoel. Iedereen heeft een eigen verhaal. Soms totaal niet interessant, maar wel bijvoorbeeld als je ziet dat iemand een misdaad gaat plegen, waar Aiden dan weer een stokje voor kan steken.

We hadden het al over de side-missions, de hoofdverhaallijn of het rondbanjeren door Chicago. Tel daarbij de ruime keuze aan voertuigen, een flink arsenaal aan wapens en Aidens hackingskunsten op, en dan kan je de conclusie trekken dat het een game is met enorm veel speelvrijheid. Automatisch doet je dat denken aan die andere game: GTA 5. In het begin zit je deze zogenoemde sandbox-games continue met elkaar te vergelijken (er zitten een hoop gelijkenissen in), maar die vergelijking gaat al snel weer voorbij, omdat Watch Dogs toch een andere laag toevoegt door al dat gehack.

Het klinkt allemaal goed, en dat is het eigenlijk ook. De graphics zijn oogverblindend (al had ik het stiekem nog wel een tikkie oogverblindender verwacht), je bent zeker 40 uur zoet en de campaignmissies zijn divers en inhoudelijk sterk. Maar het tofste is toch dat alles te hacken valt en je daarmee de onofficiële koning bent van Chicago. En da’s lekker.

Getest op PS4. Ook beschikbaar voor PC, PS3, XBOX 360, XBOX ONE, WII U.